Radykalna wizja miasta podporządkowanego samochodom została tu urzeczywistniona i okazała się wielką porażką.
Zachodni Berlin po podziale miasta w 1961 roku cierpiał na deficyt działek budowlanych. Dlatego wiele dużych zespołów mieszkaniowych powstawało w tym czasie na obrzeżach miasta. Po budowie wielkich osiedli: Gropiusstadt znajdującego się między przedwojennymi osiedlami Britz, Buckow i Rudow oraz Märkischen Viertel w dzielnicy Wittenau zapadła decyzja o budowie dwóch kolejnych zespołów w dzielnicy Neukölln. Jeden z nich, nazwany później High-Deck-Siedlung, miał znaleźć się wzdłuż ulicy Sonnenallee na południu dzielnicy.
W 2008 roku przedwojenne modernistyczne zespoły mieszkaniowe Berlina zostały wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Ta decyzja kapituły ONZ odpowiada na strategię UNESCO, której efektem jest coraz częstsza ochrona modernizmu jako części światowego dziedzictwa. Sześć zespołów mieszkaniowych Berlina wyróżnia się w skali świata nie tylko z uwagi na ich ogromne znaczenie, ale również dzięki dobremu stanowi zachowania.
Osiedla zostały wybudowane pomiędzy 1913 a 1934 rokiem. Odpowiedź architektów modernizmu na niedobór mieszkań po I Wojnie Światowej stała na najwyższym architektonicznym poziomie: nowoczesne, niedrogie mieszkania z kuchnią, łazienką i balkonem, w budynkach bez podwórek ani oficyn, zapewniające przestrzeń, powietrze i słońce. Architektura wysokiej jakości, zastosowany język formalny, układ mieszkań i plan zagospodarowania terenu stały się wzorcowym modelem dla całego XX wieku. Proces planowania i budowy zespołów mieszkaniowych oznaczał ustrojową zmianę w mieszkalnictwie, która była możliwa tylko dzięki wyjątkowym politycznym i społecznym okolicznościom panującym po wojnie. Jako przeciwstawny dla spekulacyjnego sektora prywatnego, ten model mieszkalnictwa prezentował nurt nowej architektury dla nowego społeczeństwa.
Estetyka awangardy w sztuce i architekturze była związana ze społecznymi koncepcjami lewicy. Związki zawodowe, kooperatywy mieszkaniowe oraz komunalne przedsiębiorstwa budowlane były głównymi podporami tej utopijnej konstrukcji. Dziś formuje się druga szansa. Sektor publiczny wycofał się z budownictwa mieszkaniowego i wyprzedał mieszkania najemcom oraz inwestorom. Przedwojenne osiedla Berlina dają przykład jak utrzymanie historycznych budynków można pogodzić ze współczesnymi wymaganiami dotyczącymi wyposażenia w udogodnienia życia codziennego.
Urbanistyka: Hans Scharoun Architektura: Hans Scharoun, Walter Gropius, Otto Bartning, Fred Forbat, Hugo Häring, Paul R. Henning Architektura krajobrazu: Leberecht Migge Budowa: 1929-1934 Powierzchnia: 19,3 ha Liczba mieszkań: 1370
Plan osiedla Siemenstadt (na czerwono – budynki będące pod ścisłą ochroną konserwatorską, na żółto – obszar pod ścisłą ochroną, na pomarańczowo – strefa buforowa)
Wielki zespół mieszkaniowy Siemensstadt wyraża modernistyczną koncepcję rozluźnionej zabudowy w otoczeniu zieleni mocniej niż Białe Miasto, które powstało w tym samym czasie. Tym samym wskazało kierunek rozwoju osiedli mieszkaniowych po II Wojnie Światowej. Czytaj dalej „Przedwojenne wielkie zespoły mieszkaniowe Berlina”
Hansaviertel to osiedle znajdujące się w centralnej części współczesnego Berlina – Mitte. Rozciąga się od centralnego parku Tiergarten do zakola rzeki Szprewy na północy. W czasie II Wojny Światowej osiedle zostało zniszczone niemal doszczętnie. Po podziale Berlina osiedle znalazło się w części zachodniej.
Znaczne zniszczenia wojenne pozwoliły na zupełnie świeże spojrzenie na ten kawałek miasta. Pozwoliło to na zaplanowanie w tym miejscu osiedla przyszłości, zrywającego z dawną historią. Nowe modelowe osiedle miało powstać na południowej części dawnego Hansaviertel, stąd często używana nazwa Südliches Hansaviertel. Od północy i północnego-zachodu nowe założenie było ograniczone linią kolejową.
Nowe osiedle miało spełniać dwie podstawowe wytyczne:
rozluźniona zabudowa zamiast zwartej zabudowy kwartałowej okresu przedwojennego
duży udział terenów zieleni – park Tiergarten miał płynnie wnikać w strukturę osiedla, tak aby granica pomiędzy zabudową a zielenią była niezauważalna
Podstawowy plan osiedla powstał w 1953 roku w wyniku pracy trzech architektów: Gerharda Jobst’a, Willy Kreuer’a oraz Wilhelma Schließe. Plan był później wielokrotnie dopracowywany, zaś kształt konkretnych budynków miał być rozstrzygnięty na podstawie międzynarodowego konkursu.
